Een schrijver wil gelezen worden. Naast de schrijfdoelen die leerlingen op school leren (informeren, betogen, beschouwen, amuseren en activeren – waar zeker wat op af te dingen is) lijkt me gelezen worden het belangrijkste doel. Behalve misschien wanneer je een dagboek schrijft, maar ook die woorden zijn er niet voor de eenmaligheid. Je leest ze zelf nog eens over, misschien vindt iemand het per ongeluk en als je bekend genoeg bent, worden die persoonlijke notities misschien ooit toch nog uitgegeven.

Onlangs kreeg ik van de mediathecaris van de school waar ik werk mijn laatste roman als bibliotheekexemplaar. Mooi ingebonden, met een hersenhoofdje op de rug (het hoort dus echt bij de categorie psychologische romans) en daaronder de vier letters waarmee het te vinden moet zijn tussen de boeken van al die andere auteurs: MEIJ.

Daarmee kwam de vraag in me op of ik liever zou hebben dat het boek veelvuldig wordt uitgeleend of dat het gekocht wordt in de boekhandel. In beide gevallen zal de intentie zijn dat het gelezen wordt. In het eerste heb je daar een beperkte tijd voor en zijn de kosten ook beperkt, in het tweede is het een stuk duurder, maar heb je eindeloos te tijd. Het gaat mij overigens niet om het verdienmodel – voor mij is dat gezien de oplage en het aantal bibliotheekexemplaren dat beschikbaar is toch verre van voldoende om alle andere werkzaamheden die ik doe acuut te laten vallen – maar om het verhaal en de verspreiding ervan.
Gekocht of geleend worden, dat is de vraag.

Het mooiste zou natuurlijk zijn wanneer iemand het geleend en gelezen heeft, en dan alsnog koopt. Drie vliegen in één klap. Utopisch, maar het zal toch vast wel eens gebeuren?