Dit beeld stond in Castello de Vide, in het binnenland van Portugal. Een wat slaperig dorp op een berg met witte huizen, smalle straten en een groot plein. Op dat plein stonden rondom de kerk meer van deze roestige figuren, half mythologisch, half modern. Sinds mijn roman verschenen is, ben ik gefocust op alles wat op Icarus lijkt. Dit zou er ook een kunnen zijn. Zit hij hier voordat hij wegvliegt, zijn hoofd afgesloten voor de waarschuwingen van zijn vader Daedalus? Het zou zomaar kunnen.

Tegen de witte muren en de blauwe lucht staken de bruingeroeste beelden prachtig af. Meer dan menshoog, ook door de sokkels. Wat de Portugezen ervan vonden weet ik niet. Wat ik ook niet weet is wie de maker is. Het is me niet opgevallen en ik heb er ook niet goed genoeg naar gezocht. Maar dat brengt me bij de vraag: gaat het om het kunstwerk of om wie het gemaakt heeft? Is iets mooier of interessanter als je weet aan wiens brein en creativiteit het te danken is? Voor de maker is het van groot belang, vermoed ik. Iets nalaten, dat zullen veel kunstenaars en schrijvers uiteindelijk wel willen.
Of zoals J.C. Bloem al dichtte:
‘is dit genoeg: een stuk of wat gedichten
voor de rechtvaardiging van een bestaan,’

Maar dan moet je wel weten wiens bestaan gerechtvaardigd wordt.
In dit geval zou de naam van de kunstenaar me waarschijnlijk niets zeggen en had ik die vermoedelijk toch niet onthouden. Het beeld daarentegen zal ik niet snel vergeten, en de voor mij naamloze kunstenaar krijgt hiervoor alle waardering.