Niet zo lang geleden verscheen dus mijn tweede roman, De laatste klanken van Icarus. Over een au pair en straatmuzikant in Parijs, begin jaren ‘90. Voor een deel is het gebaseerd op mijn eigen ervaringen. Ik was au pair, voor een jongen in die tijd vrij uitzonderlijk. En omdat ik in de weekenden niet veel te doen had, ben ik met mijn viool op straat gaan staan. Het maakte niet zoveel uit, ik kende er niemand en vanuit die veilige anonimiteit durfde ik veel meer.

Toch kan ik het allemaal verzonnen hebben. Gelukkig is er bewijs, een foto van 30 jaar geleden die vastlegde wat ik daarna in mijn hoofd vele malen heb herbeleefd, aangepast, vergroot, verkleind om het uiteindelijk in een verhaal te verwerken.

Achter mij de muur van Musée national de la Légion d’honneur et des ordres de chevalerie, een naam die nog langer dan de muur zelf was. Voor mij het imposante Musée d’Orsay, met toeristen, een krantenkiosk, cafés aan de zijkant. Voor talloze weekenden mijn habitat. Die aspecten zijn dus waar.

Is de roman daarmee dan eerder faction dan fictie? Een genre dat aan populariteit wint omdat mensen liever iets lezen dat echt gebeurd is, of liever naar een docudrama kijken dan naar een film. In dat opzicht zou mijn boek prima verfilmd kunnen worden.

De foto roept allerlei herinneringen op. Ik zou er zo weer in willen stappen, terug in de tijd, om verder te gaan met de solosonate van Bach of de Czardas die mijn gefotografeerde alter ego aan het spelen is. Dat kan gelukkig in fictie: in die parallelle wereld stappen die naast de werkelijkheid van het nu bestaat. Patrick Modiano beschrijft dat prachtig in zijn romans. Je hoeft alleen de opening maar te vinden om over te stappen. Naar die bres in de tijd blijf ik zoeken en ik houd tegelijkertijd dat parallelle verleden in stand door erover te schrijven, ook dan blijft het bestaan.